غنچه خندید ولی باغ به این خنده گریست
غنچه ان روز ندانست که آن گریه زچیست
باغ پرگل شد و هر غنچه به گل شد تبد یل
گریه باغ فزون تر شد و چون ابر گریست
باغبان آمد و گلها را چید
رسم تقدیر چنان است و چنان خواهد شد
میرود عمر ولی خنده به لب باید زیست
کلمات کلیدی:
